Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

 

«Երբ չգիտես ի՞նչ անել, պետք չէ անել ինչ պատահի…

 

Քաղաքական գործիչների զենքը նախ միտք ու ծրագիր պարունակող խոսքը պետք է լինի, ոչ թե գործողությունների իմիտացիան։

Իսկ ի՞նչ է տեղի ունենում Հայաստանում։

Մեկ բառով կարելի է որակել՝  քաոս։

Այո, քաոս։

Բոլորը բոլորին մեղադրում են, բոլորը խոսում են, բոլորը պահանջում են։

Խոսացող կա ինչքան ուզես, բայց խոսքը լսող չկա։

 

Նման իրավիճակը հատուկ է շոկային հասարակություններին։

Նման իրավիճակներում ռացիոնալ խոսքը իր տեղը զիջում է մի կողմից պսեւդոազգայնականությանն ու պոպուլիզմին,  իսկ մյուս կողմից՝ պարտվողականությանն ու հուսահատությանը։

Դժբախտաբար հաճախ մենք էլ ՝ քաղաքական գործիչներս, ընկնում ենք այդ ալիքի տակ ու սեփական գաղափարներն առաջարկելու փոխարեն դառնում ենք պոպուլիզմի զոհը։

Իշխանությունն ամեն օր մի անհեթեթություն է դաշտ նետում,մենք էլ լուրջ դեմքով ու ջանասիրաբար փորձում ենք հերքել այդ անհեթեթությունը՝ ակամայից խաղալով ռեժիմի քարոզչական խաղը։

Իսկ ի՞նչ է պետք անել։

 

Պետք է երբեմն դադար տալ , ընկալել իրավիճակը, գնահատական տալ , գույքագրել  եղած-չեղածը ու նոր ծրագրային առաջարկ անել հանրությանը։

Հակառակ դեպքում ոչինչ չի ստացվելու։

Առանց իրավիճակի սթափ գնահատականի ու քայլերի ռազմավարական պլանավորման անհնար է հախուռն գործողություններով դրական փոփոխություն ակնկալել։

 

Քաղաքական ուժերը կներեք, բայց ժողովրդին գաղափարներ առաջարկող ու այդ գաղափարի համար պայքարն առաջնորդելու համար են, այլ ոչ թե ՝ «գնանք տեսնենք ժողովուրդն ի՞նչ է ասում, այդպես էլ անենքի» համար ։

Այդ կեղծ ու պոպուլիստական թեզը հարկավոր է հանել մեր ուղեղներից։

Պետք է այընտրանք առաջարկել հասարակությանը, իսկ եթե չկա՞  այլընտրանք ՝ մտածել, պրպտել , քննարկել, լսել, բանավիճել այնքան ժամանակ , մինչեւ ծնվի այդ ծրագրային այընտրանքը։

Թե չէ «դավաճան», «թալանչի», «հողատու» կամ « կոռումպացված» շրջապտույտից դուրս չենք գալու։

 

Դժվար բան եմ ասում, բայց սա է ճանապարհը։

Անհնար է պոպոպլիստներին հաղթել պոպուլիզմի դաշտում, փողոցային պայքարի ինստրուկտորներին  էլ՝ փողոցում։

Մեր ուժը պետք է լինի մեր միտքը, ազգային ու պետականաստեղծ միտքը։

Հակառակ դեպքում գնալ մայրաքաղաքում միտինգներ անել , իսկ մարզերում հանդիպումներ առանց հստակ մշակված այլընտրանքային ծրագրի ու առաջարկների՝ արդյունավետ  չէ։

Հասարակության հետ պետք է տարվի բովանդակային ու ազգային-պետական արժեքների վրա հիմնված  քարոզչական աշխատանք եւ Աժ-ում, եւ՝ եթերում եւ՝ սոցիալական ցանցերում։

Թե չէ միտինգ անել միտինգ անելու համար, կամ հանրային մեծ հանդիպումներ կազմակերպել առանց մարդկանց էմոցիոնալ շոկից հանելու ու այլընտրանքային ծրագիր առաջարկելու «Սիզիփոսյան աշխատանքի» նման մի գործողություն է լինելու։

 

Երբ չգիտես ի՞նչ անել, պետք չէ անել ինչ պատահի։

Կարող է հոնքը շինելու փոխարեն աչքն էլ հանենք»։