Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

 

Գլխիկոր ու  մոլոր գնացի, ամոթով ու  խեղճացած էի Մոնթեի, Աշոտ Նավասարդյանի, Սմբատ Այվազյանի  շիրիմների առաջ։ Վազգեն Սարգսյանին մոտենալը երիցս դժվար էր։

 

Արցախի հայաթափումից հետո առաջին անգամն էի եկել Սպարապետի մոտ։  Ինքը նայում էր  իր  էն հայտնի հայացքով, հարց չէր տալիս, գիտեր, որ պատասխան չեմ գտնելու։ Մինչ ես ամոթով ու գլխիկոր փորձում էի նայել Վազգեն Սարգսյանի նկարին, կողքից  լսվում էր  եղբոր  ձայնը, ով հարցազրույց էր տալիս, հենց Վազգենի  անթարթ հայացքի ներքո։

 

Մի պահ թվաց, Վազգենը գոռում է,արագ  բարձրացրի հայացքս, նկարը  լուռ էր,  միայն մի պահ լսեցի Վազգենի  ձայնը։  

Հետո   ոտնաձայններ էին Եռաբլուրում,  ոտնաձայները փորձում էին խլացնել  Վազգենի ձայնը։

Ծաղկեպսակների  բուրգերը փորձում էին փակել Վազգենի հայացքը։ Հեռվում մի պահ  Ջհանգիրյանի ծիծաղը լսվեց, հետո՝ կրկին ոտնաձայներ։ Սպարապետի հայացքը նայում էր ուղիղ, նայում էր  բոլորիս հոգիներից ներս, ոչ բոլորն էին զգում այդ հայացքը։ 

 

Այսօր կրկին հոկտեմբերի 27  էր, մի անվերջանալի հոկտեմբերի 27,  ահաբեկչություն ընդդեմ Հայաստանի ու հայի։ 24 տարի անց եւս ահաբեկչությունը շարունակվում է, արդեն երեւանի կենտրոնում։ Եւ  ճիշտ էր Սպարապետը, երբ զգուշացնում էր՝ Մեղրին մի օր պայթելու է Երեւանի կենտրոնում։ Պայթեց, պայթեցրին 2018-ին ու դեռ պայթեցնում են։  Եռաբլուրում մեկը հարցազրույց էր տալիս, տղերքը գոռում էին՝ լռեք։ Վազգենը իր բանակի, իր զորքի հետ էր եւ անգամ այսպես,  հազար անգամ ուժեղ էր ու հզոր, քան ղզիկ ձայնով հարցազրույց տվողները։

 

Քան՝ մենք բոլորս։ Ու այսօր ավելի արդիական է Վազգենի միտքը․«Ամեն մարդ ինքն իր առաջ պիտի պատասխան տա՝ ո՞վ է ինքը»։  Մենք  ինքներս մեզ տվե՞լ ենք այդ հարցը՝  ո՞վ ենք մենք»։