Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

Ի՞նչ աշխարհաքաղաքական վեկտոր պետք է ընտրի Հայաստանը։

Նիկոլն ընտրել է ո՜չ Արեւմուտքը ,ո՜չ էլ Ռուսաստանը։

Նա ընտրել է Թուրքիան ու դա վաղուց ակնհայտ է։

Պատերազմից մի քանի ամիս անց նա հայտարարեց «Թուրքիայից դրական ազդակներ ստանալու» մասին, այնուհետեւ խուսափեց խոսել Հայոց պահանջատիրությունից։

 

Դրանից հետո հայտարարեց,որ ինքը վատ չի զգում,երբ իրեն թուրք են անվանում։

Իր ԱԳՆ-ին գործուղեց Թուրքիա։

Ինքը մասնակցեց Էրդողանի երդմնակալությանը։

Ասուլիսներից մեկի ժամանակ նա Հայաստանի անվտանգային սպառնալիք համարեց ոչ թե Թուրքիան,այլ ռուսական ռազմական ներկայությունը։

Եվ վերջապես Նիկոլը Հայոց ցեղասպանության մեղքը դրեց ոչ թե Թուրքիայի, այլ ռուսների վրա։

Նրա նպատակն է Հայաստանը դարձնել թուրքական վիլայեթ։

Դա ձեռնտու է նաեւ Արեւմուտքին,քանի որ Էրդողան-Ալիեւ-Փաշինյան նոր եռամիասնությունը տարածաշրջանից կարող է հեռացնել ռուսներին։

Արեւմուտքն ուզում է տարածաշրջանն առանց ռուսների,Թուրքիան ՝ Հայաստանն առանց ռուսական ռազմաբազայի եւ հայաստանակենտրոն ուժերի դոմիանցիայի,իսկ Ադրբեջանը ՝ Արցախն առանց հայերի ու ռուս խաղաղապահների։

 

Իսկ ի՞նչ է ուզում Նիկոլը. իր աթոռը։

Իրավիճակը նման է 100 տարի

 առաջվա վիճակին։

Այն ժամանակ սխալ արեւմտյան, իսկ հետագայում հակառուսական կողմնորոշումը հանգեցրեց աղետալի Ալեքսանդրապոլի պայմանագրի կնքմանը,որի համաձայն ՝ Հայաստանի Հանրապետության տարածքը մոտ 10.000 վերստ էր կազմում։

Եվ միայն Հայաստանի խորհրդայնացումը հնարավորություն տվեց 10.000-ի փոխարեն ունենալ 29,8 հազար քառ.կմ տարածքով Հայաստան։

Իսկ եթե Արեւմուտքի «կուտը» չուտեինք ,ապա կարծում եմ ե’վ Արցախը,ե’վ Նախիջեւանը կլինեին Հայաստանի անբաժան մաս, բայց դա այլ մասնագիտական քննարկման թեմա է։

 

Հայաստանը վաղուց պետք է կատարեր իր ընտրությունը անկախ պետականության պահպանում ՌԴ-ի հետ, իրական դաշնակցության զարգացում։

Հայ-ռուսական դաշինքը ամենից արդյունավետ աշխարհաքաղաքական վեկտորն է ե’ւ ՀՀ-ի,ե’ւ Արցախի համար»։