Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

 

«ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի ասուլիսը օգոստոսի 19-ին էր, ես համբերատար սպասում էի արձագանքներին ու աղոտ հույս ունեի, որ իշխանական հարթության մեջ կլինեն ադեկվատ գնահատականներ:

Բայց ինչպես գործող իշխանությունը համարժեք չէ իր իրավասությունների ու պարտականությունների ընկալմանը, այնպես էլ անհամարժեք էին արձագանքները:

 

Օրինաչափ է, որ ՀՀ երրորդ նախագահի ասուլիսը դարձավ նախկին ու գործող իշխանությունների համեմատական գնահատականի հիմք՝ սա մեկ: Եվ այդ հիմքում ակնհայտ է, որ գործող իշխանությունն ամենեւին շահեկան վիճակում չէ։

 

Երկրորդ՝ մենք աշխարհի միակ ժողովուրդն ենք, որ հաղթում է ու սկսում իր հաղթանակի վրա կասկածել, ու դա քաղաքական կոգնիտիվ դիսոնանսն է այսօրվա իշխանության:

Երրորդ՝ ցավոք, մենք ունենք ոչ միայն 2016-ի ապրիլը, այլև 2020-ի հուլիսը, երբ Ադրբեջանը ագրեսիա ձեռնարկեց Հայաստանի դեմ, ու ի՞նչ: Մենք նորից ու հաստատուն հաղթեցինք, բայց այդ հաղթանակին դիվանագիտական ասպարեզում ոչինչ չհաջորդեց, ու դա էլ այսօրվա իշխանության դիվանագիտական ֆիասկոն է:

Չորրորդ՝ ՀՀ երրորդ նախագահի ասուլիսում վերջապես հնչեց հոդաբաշխ խոսք՝ առանց պոպուլիստական ծեքծեքումների, նյարդային բռնկումների ու աշխարհաքաղաքական սպառնալիքների, ու դա իրական Հայաստանն է, որ ուզում է խաղաղություն ու պատրաստ է պատերազմել խաղաղության համար՝ վստահ հաղթանակին ու իր համար դրական ելքին՝ դիվանագիտական ասպարեզում:

 

Հինգերորդ՝ հասարակական գիտակցության հետ իշխանական մանիպուլյացիաները ունեցել են որոշակի դրական էֆեկտ, բայց դա բնավ հաջողություն չէ, որ կարող է լինել տևական ու հիմնավոր:

Ու դա ակնհայտ էր, թե ասուլիսում հնչեցվող հարցերից, թե պատասխաններից, թե իրավիճակների պարզ համեմատությունից:

 

Վեցերորդ՝ կիրթ Ալիևը ոչ առաջ, ոչ հիմա, ոչ հետո պատրաստ չէ փոխզիջման, դա հասկանալու համար Սողոմոն իմաստուն լինել պետք չէ, որևէ փոխզիջում՝ տասնամյակների հայատյացության ու ռազմատենչության քարոզչության համապատկերում, լինելու է նրա իշխանության վերջի սկիզբը:

Ադրբեջանը պատրաստ չէր ու չէ ընդունել Արցախի անկախությունը՝ իր երկրի կարգավիճակը ազատ կամքի արտահայտությամբ որոշելու իրավունքը:

 

Միակողմանի զիջումների գնալ Հայաստանի ու Արցախի որևէ իշխանություն չի կարող:

Ապարդյուն է հակաքարոզչությունը՝ ներառյալ հաղթանակներն արհամարհելը, ապրիորի վերելակային պայմանավորվածությունները Ալիևի հետ, բանակի ու հատկապես հրամանատարների վարկաբեկումը, կոռուպցիայի ու քաղաքական մեղադրանքների հարուցումով դատավարությունները:

Դրանք քամու աշխատանք են, իսկ քամին հաճախ է ուղղություն փոխում:

 

Յոթերորդ՝ գործող իշխանության «հերոսական» ջանքերով Հայաստանը հայտնվեց մեկուսացման մեջ՝ դեռ երբեք անկախության ողջ պատմության մեջ հայկական դիվանագիտությունը այսքան թույլ ու անզեն չի եղել՝ բանակի հաղթանակներից հետո հաջողության հասնելու համար:

Ու պատճառը դիվանագետները չեն, պատճառը Նիկոլ Փաշինյանի հակասական ու իրարամերժ հայտարարություններն են Արցախի հարցով:

 

Ու սա շատ լուրջ խնդիր է, որ օր առաջ պետք է լուծել, այլապես՝ հայկական բանակը կարող է հասնել Բաքու, իսկ «սրանք» բանակցելու են Ստեփանակերտն ու Երևանը հանձնելու հարցով:

 

Հ.Գ. Երբ վարչապետի մամուլի խոսնակ Մանե Գևորգյանը խորհուրդ է տալիս Սերժ Սարգսյանին ծպտված դուրս գալ Հայաստանի ցանկացած տարածք և հարցնել քաղաքացիներից և Սերժ Սարգսյանի գործունեության, և Նիկոլ Փաշինյանի գործունեության վերաբերյալ, մնում է մտածել, որ գործող իշխանությունը թե կույր է, թե խուլ, իսկ որ ավելի վտանգավոր է՝ ունակ չէ փաստերը համադրել ու եզրակացություններ անել:

Դա վտանգավոր է ոչ միայն իրենց իշխանության, այլև՝ պետության համար: Բոլորիս, որ հայտնվել ենք հեղափոխության պատանդի կարգավիճակում, որ իրականում պարզ իշխանազավթում էր:

 

Ժամանակը արագ է անցնում, ու գալու է պահը, որ Նիկոլ Փաշինյանն է պատասխանելու՝ ո՞վ էր ճիշտ ու ո՞վ սխալվեց»: