Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

 

Ալեն ջան, չգիտեմ ճիշտ եմ անում, որ անդրադառնում եմ քո գրառմանը, թե՞ ոչ։ Որովհետև թարսուշիտակ, շուռ ու մուռ տված խոսքերիդ անդրադառնալը գուցե և անհրաժեշտ չէր, բայց քանի դեռ պետական բարձրաստիճան պաշտոնյա ես հիշի՛ր, պետք կգա։ Հատկապես երբ, որպես միջխորհրդարանական հանձնաժողովի համանախագահ, ռուսների հետ հերթական հանդիպման ժամանակ ԵԱՏՄ-ի գովքն անելիս լինես։

 

Եթե ինչպես դու ես ասում, Սերժ Սարգսյանը կարողացել է միջազգային բարդ հարաբերություններում այնպես անել, որ «մեկ գիշերվա մեջ» ԵԱՏՄ մտնենք ու նաև ԵՄ հետ ՀԳԸՀ ( հուսով եմ գիտես ինչ հապավում է) ունենանք, ապա ձեզ մնում է միայն դասեր քաղել երկրի համար մտածող իսկական պետական-քաղաքական գործչից։

 

Ինչևիցէ, ձեր իշխանությունը պետք է այսօրվանից մտածի թե ի՞նչ ժառանգություն է թողնելու հաջորդ իշխանությանը։ Մի պահ պատկերացրու, թե ի՞նչ եք դու և քո թիմակիցներն ապրելու, երբ ձեր մասին ձեր պես խոսեն կյանքում ոչ մի քար պետության պատին չդրած ջահելները՝ պոպուլիզմախառն ու անպատասխանատու։ Ի միջ այլոց, ի նկատի ունեցիր, որ շատ մարդիկ արդեն սկսել են բարձրաձայն խոսել ձեր թիմի որակների մասին, ու պատկերացնու՞մ ես, գոհունակության առիթները արագ սպառվել են և եկել է դժգոհությունների հետ առերեսվելու ժամանակը։ Սա ձեզ պետք է վախեցնի։

 

Ինչ վերաբերում է վախին, ապա բոլորդ էլ վախեցեք Ալեն ջան, ամեն ժամ վախեցեք, բավական է ինչքան «դուխով» եք եղել։ Վախենալը հասունության, խելացիության և ուժի նշան է։ Իսկ քաղաքականության մեջ համարձակության, հերոսության, վճռականության ու իմաստության հետ մեկտեղ նաև վախերն են ստիպում մտածել ու գործել հանուն ավելի լավ ապագայի։

 

Անձամբ ես վախենում եմ, որ Արցախի ճակատագիրն ու Հայաստանի անվտանգությունը նաև մի մարդու ձեռքում է, ով հանրությանն առ այսօր հայտնի է մարիխուանան օրինականացնելու իր միակ գաղափարով։

 

Հ. գ. Ամենայն հարգանքով քո և յուրաքանչյուրի անձի նկատմամբ»։